Μύθοι και πραγματικότητα
Μερικοί αρχαίοι συγγραφείς ισχυρίζονται πως πίσω από τη μυθική Θεογονία, κρύβονται αλήθειες ιστορικές, που με το πέρασμα των αιώνων, είχαν καταντήσει θρύλοι, που οι λαοί του έκαναν μύθους.
Σύμφωνα μ' αυτή τη θεωρία, ζούσε στα πανάρχαια χρόνια, ένας βασιλιάς των Σκυθών, ο Άκμονας, που κυρίεψε τη Φοινίκη και που, όταν πέθανε, οι λαοί του τον αποθέωσαν και τον ονόμασαν Ύψιστο. Γιος του Άκμονα ήταν ο Ουρανός, που μετά το θάνατο του πατέρα του, πήρε τη βασιλεία και συνέχισε τις κατακτητικές εκστρατείες: κυρίεψε όλη την Ελλάδα και τη Μεσόγειο θάλασσα κι έστησε το θρόνο του στην Κρήτη. Από κει, συνεχίζοντας πάντα τις εκστρατείες του, προχώρησε σ'όλη τη Δυτική Ευρώπη ως την Ιβηρία, τη σημερινή Ισπανία δηλαδή, και την κατέκτησε.
Ήταν όμως τόσο σκληρός και τόσο δεσποτικός, ώστε οι ίδιοι οι γιοι του αποστάτησαν. Η μητέρα τους, η Τιταία, που συμπαθούσε περισσότερο το γιο της Κρόνο, γιατί ήταν ο πιο τολμηρός απ' όλους, τον βοήθησε με τεράστια ποσά κι έτσι πήρε τη βασιλεία , εκθρονίζοντας τον πατέρα του. Ο Ωκεανός εκείνη την εποχή διοικούσε τη Λιβύη και δεν πήρε μέρος στην αποστασία.
Όταν έγινε βασιλιάς ο Κρόνος, συμφώνησε με το μεγαλύτερο αδερφό του, τον Τιτάνα, να μην αναθρέψει αρσενικά παιδιά, για να μείνει η βασιλεία, μετά το θάνατό του, στους γιους του Τιτάνα. Τα παιδιά λοιπόν που αποκτούσε τα έκλεινε από μικρά σε μια σκοτεινή φυλακή.
Αλλά η γυναίκα του η Ρέα, αγανάκτησε και το τελευταίο της παιδί, το Δία, αντί να τον παραδώσει στον πατέρα του, πήγε και τον έκρυψε σε μια σπηλιά στην Κρήτη. Το έμαθε όμως ο Τιτάνας κι οργίστηκε, γιατί, μετά το θάνατο του Κρόνου θα γινόταν βασιλιάς ο Δίας και όχι οι δικοί του γιοι όπως λογάριαζε. Συνεννοήθηκε λοιπόν, με τους άλλους αδερφούς του, πάτησαν στην Κρήτη, έπιασαν το Δία και τη Ρέα και τους φυλάκισαν.
Ωστόσο, ο Δίας, όταν ανδρώθηκε, κατόρθωσε να νικήσει τους θείους του, τους Τιτάνες, που είχαν εκθρονίσει, στο μεταξύ, τον πατέρα του κι έτσι ο Κρόνος έγινε πάλι βασιλιάς. Ο Κρόνος όμως ήταν άνθρωπος φιλύποπτος. Βλέποντας πως ο Δίας είχε αποκτήσει μεγάλη δύναμη, γιατί είχε κάνει πολλούς συμμάχους, φοβήθηκε πως, μια μέρα, θα τον εκθρόνιζε και θα του έπαιρνε τη βασιλεία. Προσπάθησε λοιπόν με κάθε τρόπο να τον εξουδετερώσει.
Ο Δίας το κατάλαβε και κήρυξε φανερά τον πόλεμο στον πατέρα του, που φεύγοντας από την Κρήτη, κατέφυγε στο βασιλιά της Ιταλίας Ιανό.
Εκείνη την πανάρχαια εποχή, οι Ιταλοί ζούσαν ακόμη σαν άγριοι, κυνηγώντας στα πυκνά δάση και φορώντας τομάρια αγρίων ζώων. Ο Κρόνος τους δίδαξε πως να καλλιεργούν τη γη και από τότε η Ιταλία άρχισε να εκπολιτίζεται. Επειδή όμως η Ιταλία ήταν κοντά στην Κρήτη και φοβόταν μήπως του επιτεθεί καμιά φορά ο γιος του, έφυγε και πήγε στην Ιβηρία κι από κει άρχισε να συγκεντρώνει δυνάμεις, για να χτυπήσει το Δία και να ξαναπάρει το θρόνο του.
Το έμαθε όμως ο Δίας κι ανέθεσε στον Ποσειδώνα, που ήταν ο αρχιναύαρχος του στόλου του, να χτυπήσει με τα καράβια του τα λιμάνια της Ιβηρίας και να καταστρέψει όσα πλεούμενα του Κρόνου βρει εκεί πέρα. Ο Κρόνος, χάνοντας τη ναυτική του δύναμη, κατέφυγε στη Σικελία. Αλλά εκεί τον κυνήγησαν ο Δίας και οι σύμμαχοί του, ώσπου τον σκότωσαν.
Έγινε τότε κυρίαρχος όλου του κόσμου ο Δίας, που άφησε διοικητή της Ιβηρίας και της Κελτογαλατίας τον αδελφό του τον Πλούτωνα κι αυτός είχε την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του στην Κρήτη. Έχτισε όμως κι ένα κάστρο δυνατό στον Όλυμπο της Θεσσαλίας, όπου τα πιστά του στρατεύματα φύλαγαν τα στενά περάσματα, για να μη κατέβουν εχθρικές φυλές στην Ελλάδα.
Ο Δίας όταν έγινε κοσμοκράτορας, άρχισε να ζει μια ζωή γεμάτη διασκεδάσεις κι απολαύσεις κι η μακρινή ανάμνηση εκείνων των κατορθωμάτων του, με το πέρασμα των αιώνων έγινε μια σειρά από θρύλους. Όταν πέθανε, οι Κουρήτες τον έθαψαν σε μια σπηλιά της Κρήτης και τον τάφο του τον έδειχναν πολλούς αιώνες αργότερα, οι κάτοικοι της περιοχής στους ξένους.
Φαίνεται πως υπήρχε μια συνήθεια, εκείνα τα πανάρχαια χρόνια, οι βασιλιάδες να παίρνουν το όνομα του προκατόχου τους, όπως συνέβαινε αργότερα στη Μινωική Κρήτη. Δεν υπήρξε λοιπόν ένας Δίας, αλλά πολλοί κι οι πράξεις όλων αυτών έμειναν σαν θρύλοι στη μνήμη των ανθρώπων. Αυτούς τους θρύλους, πολύ αργότερα, στην αυγή της ιστορικής εποχής, οι ποιητές τους ανέπλασαν και τους απέδωσαν όλους σ'ένα Δία, που τον ονόμασαν "βασιλιά των θεών και των ανθρώπων".
Με το πέρασμα των αιώνων οι θρύλοι αυτοί πήραν οριστική μορφή κι έγιναν κοινή πίστη. Έτσι πλάστηκε η Μυθολογία κι έτσι πλάστηκαν οι διάφοροι θεοί- μεγάλοι και μικροί.
Γιατί ήταν αναρίθμητοι οι θεοί εκείνης της πανάρχαιας εποχής. μέσα απ' αυτό το πλήθος όμως , τον καιρό, ξεχώρισαν δώδεκα, που αποτέλεσαν το "Δωδεκάθεο", όπως ονομάστηκε. Ήταν οι "θεοί του Ολύμπου", γιατί οι άνθρωποι εκείνων των εποχών πίστευαν πως η διαμονή των μεγάλων θεών, ήταν στον Όλυμπο, όπου είχαν τα παλάτια τους, στις χαμένες μέσα στα αιώνια σύννεφα βουνοκορφές του, κι απ' όπου κατέβαιναν συχνά, για να πάρουν μέρος στη ζωή των ανθρώπων, στα έργα τους τα ειρηνικά ή τους πολέμους τους.