Εισαγωγή στην Ελληνική Μυθολογία

"Οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, πάντα αγαπούσαν τις ιστορίες. Τις έλεγαν πολύ πριν σοφιστούν τη γραφή και από τότε, δεν τις σταμάτησαν ποτέ.

Στις παγερές χώρες, λένε τις ιστορίες, κοντά στο τζάκι. Μα στις καλότυχες χώρες, που χειμώνα δε γνωρίζουν, τις λένε στην ύπαιθρο, τις μεγάλες ζεστές βραδιές. Από νησί σε νησί, στο Αιγαίο, στο Ιόνιο, περνούν οι Μυθοπλάστες. Ακολουθούν τα φιδωτά μονοπάτια στις βουνοπλαγιές της Κρήτης και της Πελοποννήσου. Τραβούν ως πέρα στην Ασία και στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Πρόθυμα τους καλωσορίζουν τα χωριά. Δε γίνεται γλέντι στα πανηγύρια χωρίς να ακουστεί η φωνή τους. Υπάρχει μια θέση γι' αυτούς ακόμα και στους αγώνες, όπου οι νέοι αντιπαλεύουν στη δύναμη, κονταρομαχούν, ρίχνουν το ακόντιο, τεντώνουν το δοξάρι είτε παρατρέχουν οδηγώντας άρματα. Όταν όλοι είναι από τη ζέστη ξαναμμένοι και υψώνεται σύννεφο η σκόνη από τις οπλές των αλόγων και των δρομέων κι ο λάρυγγας όλων ξεραίνεται, τότε σηκώνονται οι ραψωδοί. Κι αρχίζουν να λένε κάποιο παλιό θρύλο, συνοδεύοντας τα λόγια τους με τις συγχορδίες της λύρας.

Έτσι κύλησαν χρόνια κι αιώνες. Πότε ειρηνικά και πότε με τη βία έρχονταν ο ένας μετά τον άλλον οι βασιλιάδες σε πλήθος πολιτείες, σήμερα νεκρές: Τίρυνθα, Μυκήνες, αρχαίο Άργος, Ιωλκός, Καλυδώνα και τόσες άλλες.

Σ' εκείνους τους καιρούς, όλα ήταν χρήσιμο υλικό για τους μυθοπλάστες: οι πόλεμοι, οι δυστυχίες κι οι συμφορές στις οικογένειες των τρανών, οι πολιτείες που καταστρέφονταν ή ξεπηδούσαν, όλα τους έδιναν αφορμή για να πλάσουν τις ιστορίες τους. Τίποτα, σε κανένα μέρος δεν υπήρχε που να είναι ανεξήγητο από κάποιο θρύλο, τόσο το σχήμα κάποιου βράχου όσο κι η εθιμοτυπία σε μια θυσία. Στο άκουσμά τους κανένα μυστήριο δεν έμενε πια, ακόμα και στον ουρανό."

Πιερ Γκριμάλ

Καθηγητής Σορβόννης